κάποιες μετα-σκέψεις

· Η κοινωνική αντιπαλότητα και η αλλοτρίωση εσωτερικεύονται, αποκτούν ψυχολογικό χαρακτήρα και εμφανίζονται σαν να προκλήθηκαν από αδυναμία του ατόμου να ανταπεξέλθει στις καταστάσεις. Οι συλλογικότητες βοηθούν στο φιλτράρισμα της ευρύτερης κοινωνικής πληροφορίας. Το άτομο που συμμετέχει σε συλλογικές διαδικασίες είναι πιθανό να εκδηλώσει πιο συχνά θυμό παρά φόβο μπρος σε δυσάρεστα για το ίδιο κοινωνικά φαινόμενα, γεγονός που το σώζει από αυτοκανιβαλιστικές τάσεις.
Η αδυναμία φιλτραρίσματος της κοινωνικής πληροφορίας με συνέπεια να εσωτερικεύεται από το άτομο αυτούσια, δεν μπορεί να χρεωθεί στο άτομο που επιβαρύνεται από την πληροφορία, στο βαθμό, που η κοινωνική του στήριξη δεν είναι ενσωματωμένη στην κυρίαρχη νοοτροπία της εξατομίκευσης των παθών του ατόμου. Το συλλογικό φιλτράρισμα της πληροφορίας ενέχει πάντα την πιθανότητα της μεροληπτικής αντίληψης έναντι του υπερσυνόλου, αλλά ταυτόχρονα ενέχει και τη φράκταλ λειτουργικότητα του υπερσυνόλου. Μες σε συνθήκες κατανόησης, η διαστρέβλωση ομαλοποιείται για το άτομο που προσπαθεί να ερμηνεύσει την πληροφορία με έναν τρόπο που να ταιριάζει με τον βιωμένο εαυτό, με τον εαυτό που συγκροτεί ή που επιθυμεί να συγκροτήσει.
· Η κοινωνική αντιπαλότητα εκφαίνεται μέσω της πολωμένης ταξικότητας και της διαφοράς γωνίας ενατένισης/βίωσης των κοινωνικών φαινομένων και αναδεικνύεται μέσα από τα διαφορικά διαλόγων, όπου συνήθως ιδεολογικοί ή αντιϊδεολογικοί πέπλοι, αγνοούν ή υπερπηδούν αυτήν καθαυτήν την επιτακτική ανάγκη εξωτερίκευσης αισθημάτων που ελλοχεύει στο βάθος και στους διαλόγους αυτούς επιδρά στο υπερσυλλογικό χειροκρότημα η ειρηνευτική, μα καθόλου λυτρωτική άποψη του “καταδικάζεται η βία από όπου κι αν προέρχεται”, διότι πάντοτε εκείνο που θέλει να συντηρήσει κοινωνικές-ατομικές καταστάσεις έχει άγνοια της υπεροπτικής βίας που ασκεί απέναντι σε αυτό που θέλει να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο, μιας και οι ζωές όλων είναι άμεσα ή έμμεσα συνδεόμενες- στο βαθμό του να είναι οι Άλλοι κάτι μεταξύ όασης και κόλασης. Η υπεροπτική βία λόγω της καθιερωμένης χρήσης της μοιάζει, αν όχι ανύπαρκτη, τουλάχιστον φυσιολογική και με βάση τα ευρύτερα κοινωνικά δεδομένα πρέπουσα ή αξιοζήλευτη και δεν καταδεικνύεται εύκολα λόγω της κρυφής της φύσης, παρόλη την φανερή της θέση.
· Η ταξική συνείδηση είναι εργαλείο επιβίωσης και φακός στο σκοτάδι αλλά δεν είναι το σημείο που φωτίζεται, γιατί οι τάξεις είναι κατασκευάσματα υλοποιημένης ματαιοδοξίας ατόμων που αναζήτησαν την άσκηση υπεροπτικής βίας και το ζητούμενό τους ήταν η ασφάλιση του μονοπωλιακού δικαιώματος χρήσης της. Η ανάγκη μονοπώλησης αυξάνει την συσπείρωση για τη μαζική χρήση και ασφάλιση του δικαιώματος χρήσης (υπεροπτικής) βίας. Στον κοινωνικό ιστό οποιαδήποτε συσπείρωση προκαλεί αντίστροφες δίνες, μιας και δεν υπάρχει κοινωνικό κενό, αυτή είναι η απαρχή της οποιασδήποτε πόλωσης.
· Η διαβίωση σε πολυπληθυσμικά και πολυπολιτισμικά αστικά κέντρα συνοδεύεται από την προσπάθεια που κάνουν οι δυνάμεις ελέγχου προκειμένου να καταστείλουν βάσει οργουελικών προσδιορισμών την έννοια της απολύτου πραγματικότητας όπως ορίστηκε εν γένει από διαφωτιστικές λογικές, την ύπαρξη άνευ προσδιορισμών. Η υπεροπτική βία ζητά πάντα πολιτικά ανταλλάγματα για συντήρηση/ενίσχυση της υπεροψίας της, η βία αντλεί από τη λαϊκή εμπιστοσύνη και την ταϊζει κρυφά με τρόπους κομμένους & ραμμένους σε μ.μ.ε πρέσσες για την ισχυροποίηση της δύναμης της υπεροψίας της. Για ακόμη μια φορά το Διαφορετικό αλυσσοδένεται, στο όνομα της κατά φαντασίαν ασφάλειας των κατ’ ουσίαν αλυσσοδεμένων στα κάτεργα της καθημερινότητας πολιτών, που η πολιτική τους εγρήγορση αφορά στην ψευδαίσθηση επιλογής ατομικής ευημερίας μέσω κατανάλωσης. Η αναζήτηση καλύτερης μοίρας δεν αντιμετωπίζεται με καταστολή, μάρτυρας η ιστορία.
· Το ιδεολογικό μίσος για το Διαφορετικό, ξεφυτρώνει μέσα από καλά κλωσσημένα αυγά, σε κοτέτσια που ο πόθος της καθαρ(ι)ότητας υποκαθιστά την ανάγκη για “έρωτα” με τον κόσμο.
· Ο ξένος του Καμύ βιώνει την αποπροσωποποίηση των κοινωνικά επίπλαστων προσωπείων σε βαθμό που να περπατά δίπλα στον εαυτό του χωρίς να το ξέρει κι αυτό τον μετατρέπει στον καθημερινό αντι-ήρωα που όλοι αναζητούμε κι όλοι αποδιώχνουμε.
· Η μετατόπιση και διάχυση της κρατιστικής λειτουργίας στις σχέσεις των ανθρώπων, μιας και αυτή είναι η βαθύτερη έννοια του κράτους και η μη συνειδητοποίηση της χρήσης της αυθεντικοποιημένης σκέψης που ενέχει κάθετη(υπεροπτική) βία, καθιστά δυσλειτουργικό τον όποιο εποικοδομητικό διάλογο, εφόσον εισρέουν διπλά μηνύματα στη συζήτηση, που καθιστούν ανισότιμη την βαρύτητα των επιχειρημάτων της κάθε πλευράς. Ένας από τους στόχους του διαλόγου είναι η σύνθεση της (ατομικά βιωμένης) πραγματικότητας σε συλλογική. Η νίκη της (αυτο)επιβεβαίωσης και η ενίσχυση της υπεροπτικής βίας δεν είναι αποτέλεσμα διαλόγου, αλλά προπαγάνδα.
· Η πάλη μεταξύ της ανάγκης έκφρασης του ατόμου διαμέσου της ατομικότητας του και διαμέσου της συλλογικότητας, παρουσιάζεται σαν ανάγκη απόσχισης από μια πολυπρόσωπη εγκλωβιστική για την ατομική ελευθερία κατάσταση που συνδεέται εκ του αντιθέτου και συνυπάρχει με την ανάγκη για δέσμευση και συμπόρευση, προκειμένου είτε να διασπαστεί πλήρως ο εαυτός και να απελευθερωθεί από όποιες κοινωνικές συμβάσεις (η πλήρης απελευθέρωση έχει ονομαστεί και τρέλα) είτε να συγκροτηθεί και πάλι ο αυτο-ετεροδιαμελισμένος εαυτός εντός του (υπο)συνόλου και να διεκδικήσει την υπόστασή του υποστηριζόμενος κοινωνικά. Η ζυγαριά γέρνει εκεί που ενώνονται οι κουκίδες των βιωμάτων του ατόμου ώστε να νιώσει ακέραιο και δυνατό.
· Η ταχύτητα της ψευδοβιωματικής πληροφορίας που προσφέρεται στην όραση καθιστά ανίσχυρη την ακοή, τη γεύση, την όσφρηση, την αφή και κυρίως την επίγνωση της χρήσης των αισθητηρίων τη δεδομένη στιγμή που λειτουργούν. Μία χειραψία δεν είναι η εικόνα δύο ενωμένων χεριών, αλλά η αίσθηση της αφής, η αίσθηση του σφιξίματος του χεριού, η τραχύτητα ή η λειότητα του χεριού.
· Ο εξωραϊσμός της κοινωνικής διεκδίκησης μέσω παροχής θεαματικής εκπαίδευσης που λειτουργεί ως θεραπεία σε μετατραυματικό στρες, καταλαγιάζοντας τις παρατεταμένες αισθήσεις, αμβλύνει την οξύτητα της διεκδίκησης, πιθανώς όμως να αυξάνει την ικανότητα της “διεκδίκησης δωματίου”. Είμαστε όλοι τόσο ξένοι/ες και τόσο οικείοι/ες του ξένου ταυτόχρονα.
· Υπάρχει τάση παλινδρόμησης; σε μορφές αίσθησης ανισχυρότητας μέσα σε ένα μεσαιωνικό κόσμο, κάποιοι νομίζουν ότι υπάρχει ένα παζλ που συμπληρώνεται, κάποιοι δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται, κάποιοι το νιώθουν στο πετσί τους και όσοι κατέχουν τα μέσα στήνουν τα κομμάτια. Η νομοτελειακή αντίληψη περί μιας ολοκληρωμένης μορφής παζλ καθιστά το άτομο άμοιρο και άπραγο μπρος στα γεγονότα, διότι του υπεκφεύγει η ίδια του η δυναμική ως κοινωνικό ον και προσδίδει τη μέγιστη δύναμη σε όσους κατέχουν τα μέσα να τα χειριστούν τέλεια προς όφελός τους. Η ατομική αδιαφορία προστίθεται στην κοινωνική απάθεια.
· Η δεξιόστροφη πολιτική στάση συνδέεται κοινωνικά με το μπόλιασμα της καθημερινότητας με ψυχοναρκωτικές ουσίες, γιατί και τα δύο αφορούν στη αυστηρή δόμηση του χώρου και του χρόνου απέναντι σε ξένα ερεθίσματα. Ο χειρότερος εχθρός του φόβου είναι η πραγματικότητα. Ο φόβος της σκέψης του φόβου για την ύπαρξη, είναι πιο επιδραστικός στην πολιτική στάση από αυτήν καθαυτήν την απώλεια της ύπαρξης. Η υλική ζημιά σε έναν τέτοιον κόσμο έχει μεγαλύτερο πολιτικό κόστος από τη ζωή.