Η ταφή

Ο διαπλανητικός σταθμός άναψε τους λαμπτήρες στον μηχανισμό επώασης αντιγόνων και αποσύρθηκε στην άκρη του γαλαξία. Τα αντισώματα περίμεναν όλο το βράδυ να γεννηθούν και να επιταχθούν στο σαρκίο κάποιου πνεύματος. Η αντιγόνη, μία εκ των αντιγόνων που γεννήθηκαν πρόωρα, στεκόταν παράμερα με το κεφάλι ποτισμένο από αστρόσκονη...βιαστική κ αυτή να βγει στο φως ενός ήλιου, ανακάλυψε, κατά την επώασή της, ότι ο σταθμός αυθόρμητων γεννήσεων έπασχε στο σχήμα οξύμωρο, αφού η παρθενογένεση ήταν απαγορευμένη. Παράλληλα, μία μεγάλη μερίδα κρέατος ήταν σφηνωμένη στη δεξιά κάτω οδοντοσειρά ενός πολυτελέστατου μηχανεύματος, που λειτουργούσε σαν τοτέμ των συνόρων του γαλαξία και που την ονόμαζαν ανθρωπομηχανή. Μόνη συντροφιά της αντιγόνης ήταν ένα λουλούδι που ανθίζει πρόωρα, η μοναξία, με μωβ άνθη μουσκεμένα απάκρη σε άκρη μέσα σε έναν κήπο γεμάτο από πέτρες κι αγκάθια. Ο έρημος κήπος με τις μοναξίες καταλάμβανε δύο τουλάχιστον ακρ στην σεσημασμένη περιοχή του σύμπαντος. Η σκέψη της πλανιόταν πάνω από τις στέγες χιλιάδων μικρών σωματιδίων και αντισωμάτων, στον αντιγονικό ανάδελφο κομήτη που αιωρούνταν ασυνόδευτος κι άκλαυτος στο λειψό τύμβο της διαγαλαξιακής ταπετσαρίας. Η μάχη που μόλις είχε δοθεί με τους μετεωρίτες σηματοδοτούσε το σημείο μηδέν της πολυσχιδούς σκέψης του άρχοντα των δορυφόρων. Απόκρεων απαρχή και ουδεμία περίπτωσις διαφωνίας, υπήρχε νόμος μόνος. Ήξερε, βέβαια, η αντιγόνη πως η περισυλλογή σωμάτων αντιύλης ήταν απαγορευμένη εξ αρχής. Κι ο θάνατος σκέπαζε σαν πέπλο την ημέρα και το φεγγάρι δεν ήταν παρά μια οιμωγή για τους δαιμονισμένους.

Από την άλλη μεριά, στο στούντιο της γενικευμένης οντισιόν, περίμεναν πλήθος χαρούμενων επικροτίδων λάμψης, φτιαγμένες από γλαμουριδική κόλλα αναφοράς, ενεργητική απινιδωμένη νικοτίνη, ποτό τύπου αστρόναμα και σχεδιαζόταν ένα μεγαλόπνοο αποφρακτικό έργο για τις οδικές -πτητικές αρτηρίες. Παράλληλα, τα αντιγεγονημένα σωματίδια κρέμονταν από μία λεπτή κλωστή με σπαθί στην άκρη, πάνω από την αόριστη αρθρική ηρεμία του σημαντικού σύμπαντος των απαγορευμένων λέξεων. Η εντολή ήταν σαφώς γραμμένη σε αλεκτίσσιμη γλώσσα. Η συνέχεια του πρωτολειακού κανόνα σε στυλ μη έβρισκε την μικρή ηρωίνη έτοιμη για το απονενοημένο διάβημα. Αποκρέων απαρχή. Η μαντάμ αστρόλεξις είχε προβλέψει το θάνατο, αλλά κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει την αντιγόνη από το να πράξει το μη συντεταγμένο. Γέμισε το ψηφιακό φλασκί και κατευθύνθηκε στον κήπο με τις μοναξίες. Εκεί, πάνω στο ρεμπουταρισμένο μαστό μιας μοναξίας τοποθέτησε κρυφά το αδελφικό αντισώμα ψιθυρίζοντας εν είδει προσευχής πως ο θάνατος δεν έχει πια καμία εξουσία, ενώ ο διάτρητος ουρανός, μέσω βροντών ντι κρόου μπι μπι μπι και ντα ντι ντα διατράνωνε την οργή του για το σβήσιμο της μέρας από τη λαστιχένια γόμα κάποιου κοσμομπαίχτη.