Ε και ?

Μετράμε τις λέξεις που θα πούμε, τις νότες που θα παίξουμε,τα φράγκα που χρωστούμε, τα χτυπήματα στο blog, τους νεκρούς στο τροχαίο, τις μέρες μέχρι το σάββατο, ε και? , τις μηχανές τι στο διάλο τις έχουμε ... "δώστε software στους ανθρώπους και ψυχή στις μηχάνες " λέει ο ποιητής, μήπως και γλιτώσουμε τελικά, θα συμπληρώσω, και ύστερα έρχεται ο άλλος και μου κάνει "τι ωραίο συγκρότημα, σαν μηχανάκια παίζανε!, δηλαδή δεν πήρα τα μάτια από πάνω τους" , ε και τι πια, σκέφτομαι, την μουσική συνήθως την ακούς δεν την βλέπεις, αλλά να, θα το ακούσουμε και αυτό ... δηλαδή το όλο θέμα είναι ότι από πηγή έμπνευσης οι μηχανές έχουν γίνει αντικείμενο μίμησης και έχουμε βαλθεί να μετράμε και να συσσωρεύουμε από πράγματα μέχρι ιδέες και λόγια και συμπεριφορές, σαν κάτι παλιούς άχαρους και σκουριασμένους πυκνωτές και επειδή τώρα αλλάζουν τα κόζια σε πιο χαι τεκ τρανζιστοράτες καταστάσεις, αισθανόμαστε ότι είμαστε τίποτα παλιομοδίτες στην πλατεία του μιλάνου και δώστου πάλι συμπύκνωση και μηχανική να χωρέσουν όλα σε μια ιδεα σε ένα σημείο σε μια ματιά σε ένα λόγο, αλλά επειδή δεν γίνεται αυτό, αφαιρούμε λίγο αγνότητα και ενθουσιασμό και ιδού ο άνθρωπος-μηχανή, που εκτελεί χειρουργικά τα πάντα, να ο άνθρωπος λοιπόν που περιμένει να μείνεις με το στόμα ανοιχτό σαν χάνος σε μια κάθετα βιομηχανοποιημένη ιχθυοκαλλιέργεια, που ξέρω γω, αυτό που θέλει είναι να μείνεις μόνο με το στόμα ανοιχτό και τίποτα άλλο, γιατί δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει κάτι άλλο, θα φαινόταν όμως αν υπήρχε, ή όχι? τέλος πάντων, το κύριο συναίσθημα είναι αυτό, σχεδόν σε όλα, σχεδόν με όλους, μετέωρα σαν σε κρεμασμένο ασανσέρ που σταμάτησε από μπακ αουτ. Που και που, έρχεται κανένα φιλαράκι και σου γνέφει είναι κενό, δεν αισθάνεται τίποτα και τα λοιπά. Τι να του πεις τώρα, ν' αλλάξει τον μετασχηματιστή, όχι δεν δουλεύει, το καλώδιο μπορεί να χάλασε, ίσως θα το δω την επόμενη φορά. Μετά μπορεί να σου αρχίσει, πως έβγαλε το πανεπιστημίο, πώς έχει δουλειά, γκόμενα, σπίτι, αμάξι, μηχανή, αλλά παρόλ' αυτά δεν τον γεμίζει τίποτα. Πως κάθε βράδυ δεν κοιμάται γιατί ακούει ενα βομβητό, κάτι σαν "πλιν, πλιν πλιν", και εσύ του λες ότι μάλλον η βρύση θα είναι, αλλά κουνάει το κεφάλι και συμπληρώνει πως δεν είναι καμία βρύση, τις κλείνει όλες, και πως αυτό που ακούει είναι κάτι διαφορετικό, κάτι που τον αδειάζει, που τον αφήνει κενό, άδειο ρε παιδί μου, ένας ήχος περίεργος, ένα "πλην πλην πλην" που του αφαιρεί όλα τα συν που συσσώρευσε στην συμβίωση με τους συναθρώπους του. Ε και ? ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος, αλλά άντε πες του τώρα εσύ ...